Zanim do tego przejdziemy, zapoznajmy się z historią i znaczeniem obuwia. Obuwie zgodnie z najprostszą definicją – oznacza ni mniej ni więcej, tylko okrycie stopy, które ma za zadanie zapewnić komfort chodzenia i jest jednym z najbardziej znaczących estetycznych elementów ubioru ludzkiego. Obuwie składa się z takich części jak m.in.: podeszwy, cholewki, mają obcasy (niskie lub wysokie), język, sznurówki… Można wyróżnić wiele rodzajów butów przeznaczonych do określonych celów, różniących się między sobą kształtem, budową, wielkością i technologią wykonania i materiałem, z których powstają – od skóry naturalnej począwszy, a na plastiku skończywszy.
Kiedy wynaleziono buty? Dokładnie nie wiadomo. Wiemy jednak, że buty miał Ötzi – odnaleziony zamrożony praczłowiek, który żył ok. 3300 r. p.n.e.. Ötzi chodził w butach z jeleniej skóry na niedźwiedziej podeszwie. Buty noszono już w starożytnym Egipcie, 1500 lat p.n.e. noszono obuwie, o czym świadczą malowidła naścienne w zachowanych świątyniach. Były to zazwyczaj sandały wykonywane z papirusu lub rzadziej skóry. W starożytnej Grecji noszono natomiast sandały o podeszwach z grubej skóry, korka lub drewna. Rzymianie ubierali podobne obuwie oraz obuwie zwane caligae. W średniowiecznej Europie popularne były trzewiki, półbuty, pantofle oraz obuwie wysokie. Po raz pierwszy ozdabiano też buty elementami ozdobnymi takimi jak ażurowe cholewki, okucia ze złota lub srebra. Obuwie wykonywane było ręcznie aż do XIX wieku. Dalszy postęp w produkcji obuwia związany był z używaniem kołkowarki do łączenia cholewki z podeszwą. Dzisiaj istnieje cały przemysł obuwniczy, a projektanci prześcigają się w tworzeniu nowych wzorów. Czy zawsze trafnych? Oceńcie sami te „cudeńka”. Czy w tym czymś da się chodzić? Czy można jeszcze nazwać je butami?
Galeria zdjęć
