Chemicy z Oregon State University odkryli związek chemiczny, który pozwoli obniżyć koszty i umożliwi przemysłową produkcję masową nanostruktur krzemowych. Nanostruktury mają bardzo duży potencjał w elektronice, biomedycynie i magazynowaniu energii.
Sekretnym, niezwykłym związkiem jest chlorek sodu, znany powszechnie jako sól kuchenna.
Zdaniem naukowców pozwoli rozwiązać podstawowy problem dotyczący produkcji nanostruktur krzemowych. Sól zapobiega utracie cennych nanostruktur, ponieważ absorbuje ciepło. Stopiony chlorek sodu można rozpuścić w wodzie i odzyskać, aby użyć go w kolejnym procesie produkcji. Przełomowe odkrycie z pewnością przyczyni się do rozpowszechnienia wspomnianych materiałów. Obecnie wykorzystywane metody tworzenia nanostruktur krzemu są bardzo kosztowne, a do tego umożliwiają produkcję niewielkiej ilości materiału. Zastosowanie soli pozwoli na wyprodukowanie nanostruktur krzemowych w dużych ilościach, wysokiej jakości i niskim kosztem.
Krzem jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych pierwiastków. Już raz udało mu się doprowadzić do rewolucji w elektronice. Rozwój nauki pozwolił na odkrycie nanostruktur krzemowych, które są złożonymi strukturami o mikroskopijnych rozmiarach, ale ogromnym potencjale. Znalazłyby zastosowanie w fotonice, biologicznym obrazowaniu, dostawie leków i produkcji czujników. Mogłyby być również stosowane jako materiały termoelektryczne, które pozwalałyby na przekształcanie ciepła w energię elektryczną i jej magazynowanie. Zdaniem Davida Xiulei Ji, nanostruktury można wykorzystać także do produkcji krzemowych baterii do różnych urządzeń. Charakteryzują się dwukrotnie większą wydajnością w porównaniu z tymi, które są stosowane obecnie.
D. X. Ji opracował innowacyjną metodę produkcji nanostruktur. Opiera się na mieszaniu chlorku sodu i magnezu z ziemią okrzemkową – tanią i powszechnie występującą formą krzemu. Po osiągnięciu temperatury 801 stopni Celsjusza, sól topi się wchłaniając ciepło, zachowując nanostruktury. Nie zanieczyszcza reakcji i nie wpływa na nią w żaden sposób. Metoda pozwoliła także na otrzymanie nanoporowatych materiałów kompozytowych krzemu i germanu, które mogą mieć duże zastosowanie w produkcji półprzewodników, materiałów elektrochemicznych oraz termoelektrycznych urządzeń energetycznych.
Źródło: http://www.sciencedaily.com/releases/2013/08/130808142142.htm
